Rzeczywiście jest to dzień, który dał nam Pan, bo to On wybiera i powołuje młodych do wyłącznej służby dla siebie i swojego Kościoła… To dzień pełen wesela i radości dla wielu, dla całego Kościoła i dla naszej zakonnej wspólnoty, bo nowo wyświęceni przebiterzy i diakon, podejmując swoje posługiwanie, stają się głosicielami słowa Bożego i szafarzami jego świętych sakramentów. I ks. Biskup w homilii wyjaśniał właśnie tę istotę posługiwania, jak i wielkość, doniosłość powołania do służby Bożej, podkreślając jak ważną jest wierność temuż powołaniu.

Chrystus wynagradza za wierność i udziela swojej łaski i pozwala kosztować pięknych owoców. O nich właśnie usłyszeliśmy w pierwszym czytaniu: wierność oraz apostolska gorliwość Pawła i Sylasa spowodowała nawrócenie mieszkańców Filippi. A słowa psalmu responsoryjnego stają się modlitwą dziękczynną i uwielbieniem Boga za wszelkie dobrodziejstwa, zwłaszcza za to, iż umacnia nas w wiernym realizowaniu misji Kościoła i zgromadzenia: Będę Cię sławił, Panie, z całego mego serca, bo usłyszałeś słowa ust moich: będę śpiewał Ci wobec aniołów. Oddam Ci pokłon ku Twemu świętemu przybytkowi. I będę dziękował Twemu imieniu za łaskę Twoją i wierność, bo wywyższyłeś ponad wszystko Twoje imię i obietnicę. Kiedym Cię wzywał, wysłuchałeś mnie, pomnożyłeś siłę mej duszy (Ps 138,1-3).

Ten radosny dzień, który dał nam Pan, to też dzień wyjątkowy ze względu na uroczystości, które aktualnie przeżywamy. Stulecie urodzin św. Jana Pawła II i przygotowania do beatyfikacji kard. Stefana Wyszyńskiego powodują, że ci dwaj wielcy Polacy stają się wzorami i orędownikami dla nowo wyświęconych. Trwająca epidemia COVID-19 zmieniła pierwotne plany dotyczące całej uroczystości. Tradycyjnie gromadziła ona liczne grono Współbraci nawet z odległych krain a na zaproszenie przybywali ci, którzy byli bliscy sercom kandydatów do święceń. W tym roku nie zgromadziliśmy się też w prastarej katedrze poznańskiej, lecz w kaplicy mieszczącego się w jej cieniu domu generalnego i seminarium Towarzystwa Chrystusowego. Chociaż wokół Chrisa, Krzysztofa i Wojciecha znalazły się obie ich rodziny: naturalna i zakonna, jednak w ograniczonej liczbie osób: chrystusowcy – mieszkańcy domu głównego z zarządem zgromadzenia i seminaryjnymi wychowawcami na czele oraz rodzice i rodzeństwo święconych. Dzięki zdobyczom techniki i transmisji internetowej wielu mogło połączyć się z naszą kaplicą i stworzyć wielką wspólnotę modlitwy, realizując ponadto słowa Kardynała Założyciela, że między nami nie ma dali…

Może ta wyjątkowość, podkreślona jeszcze użyciem w liturgii historycznego gremiału abpa Józefa Gawliny – daru od żołnierzy z armii gen. Władysława Andersa – używanego przy święceniach naszych Współbraci w różnych miejscach na Zachodzie oraz kameralny charakter uroczystości pozwoli naszym młodszym Współbraciom i wszystkim jej uczestnikom jeszcze bardziej uzmysłowić, że każde powołanie kapłańskie jest wielką tajemnicą, jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka…, [że] wobec wielkości tego daru czujemy, jak bardzo do niego nie dorastamy… (JAN PAWEŁ II, Dar i Tajemnica. W pięćdziesiątą rocznicę moich święceń kapłańskich, Kraków 2005, s. 7).

Dziękujemy więc Dobremu Bogu za neoprezbiterów i za nowo wyświęconego diakona… dziękujemy, że wciąż posyła do naszej wspólnoty młodych ludzi, którzy z Bożą pomocą chcą jako zakonnicy, kapłani i diakoni służyć Ludowi Bożemu, że chcą nieść jako chrystusowcy naszego Pana, do Polaków na obczyźnie, pielęgnując piękne narodowe tradycje i zwyczaje, oraz polską kulturę. Przyłączamy się zatem do życzeń, które ks. Biskup włączył w swoje rozważanie i życzymy, by nowo wyświęceni byli żywym obrazem Chrystusa Dobrego Pasterza a ich posługiwaniu towarzyszyło światło i moc Ducha Świętego, którego przyzywaliśmy na początku liturgii słowami sekwencji z uroczystości Zesłania Ducha Świętego:

Da tuis fidelibus, in te confidentibus, sacrum septenarium.
Da virtutis meritum, da salutis exitum, da perenne gaudium. Amen. Alleluia…

relacja foto: kl. Piotr Gutsche SChr

powitalne przemówienie ks. dra Jana Hadalskiego SChr, rektora naszego zakonnego seminarium